معامله‌ی انسانیت

ابتدای هفته بود که یکی از دانشجویان لبنانی ترم گذشته ام را در مسجد دیدم. غم توی چشم هاش برق می زند. به دوستان همراهش گفتم هرچند وقت یکبار براش جشن پتو بگیرید. لبنانی ها نمی دانستند جشن پتو چیه. دیروز مجدد دیدمش. چیه؟ چرا ناراحتی؟ می شد حدس زد که بگوید دوستانم شهید شده اند. ادامه داد: حالا من اینجا در ایران خوش هستم. آنها در لبنان یا در سختی اند یا شهید شدند و من دور از آنها. نگرانی ام برطرف شد. گفتم: می دونی که شهدا وقتی زنده بودند غمگین نبوده اند؟ نگران

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها