در آستانه ۴۰ سالگی

تکرار همان خطاهای اولین سال‌هایی که خودم را به یاد می‌آورم. با همان آرزوهای دوران ۱۸ سالگی. طعم تلخ و حسرت آرزوهای همان روزها، همان‌گونه تر و تازه بر سر زبانم باقی مانده. همان موجود بلاتکلیف که رونوشت تکالیفش یک از نعل بود و دیگری از میخ. اما اضافاتی که حالا در آستانه چهل سالگی دارم، داغِ گذر زمان بر روزهای بیهودگی‌ام است. واقعا چه به دست آورده‌ام؟ ده سال پیش یادم است در اینجا صحبت از افسردگی سی‌سالگی کردم.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها